Benny Heertje (30) groeide op in zowel Amstelveen als een klein dorp in de buurt van Breda totdat hij voor zijn studie naar Amsterdam verhuisde, waar hij nu woont. Hij studeerde Interdisciplinaire Sociale Wetenschappen en Sociologie in Amsterdam, werkt nu bij de Gemeente Amsterdam en is rondleider voor het Joods Cultureel Kwartier.
Hoe beïnvloedde het opgroeien in een groot gezin jouw jeugd?
In mijn jeugd werd ik omgeven door hectiek en chaos doordat ik opgroeide in een gezin met vijf kinderen, waaronder mijn tweelingzus en ikzelf. Ondanks dat ik een grote familie had en heb, was het voornamelijk erg speciaal om op te groeien met een tweelingzus: ik had altijd iemand om mee te praten of te concurreren. De relatie die ik met haar heb is voornamelijk speciaal doordat we het idee hebben dat we elkaar goed begrijpen en een soort automatische connectie hebben die ons in staat stelt om met heel weinig woorden met elkaar te communiceren. We hebben in mijn familie heel verschillende en sterke karakters, wat duidelijk wordt als we bijvoorbeeld met z’n allen op een terrasje zitten. Wanneer we drankjes bestellen, illustreert dat onze verschillende persoonlijkheden, wat te zien is aan de enorme verscheidenheid aan drankjes die tevoorschijn komen. Hoewel het soms frustrerend kan zijn, vind ik het uiteindelijk bijzonder om deze diverse verzamling karakters te hebben die ik mijn broers en zussen noem.
Je benoemde jouw verhuizing van Amstelveen naar een klein dorp in de buurt van Breda. Hoe ervoer je deze verhuizing van de grote stad naar een dorp?
Op mijn elfde verhuisden we van Amstelveen, een relatief grote bruisende stad, naar een klein en relatief afgelegen boerendorp in de buurt van Breda. Het voelde als twee verschillende werelden en hoewel ik maar een uur hiervandaan verhuisde, is dat voor Nederlandse begrippen best ver. In Amstelveen was er een rijk cultureel leven en een Joodse geschiedenis, ik ging naar een Joodse school, en ik was omringd door veel Joodse mensen, iets wat ik later ben gaan waarderen of missen. In Breda was er niet zo’n grote Joodse gemeenschap vergeleken met mijn jeugd in Amstelveen. In Breda was de gemeenschap orthodox en in Amstelveen liberaal, dus ik voelde het verschil in religiositeit heel duidelijk. Terugkijkend voelde het heel isolerend om Joods te zijn in Breda: mijn tweelingzus en ik ondervonden soms antisemitisme van onze klasgenoten waardoor het moeilijk was om als jonge jongen open te zijn over mijn religie. Vooral wanneer je je op die leeftijd al identificeert met je geloof kan het tegenstrijdig zijn als je niet helemaal wordt geaccepteerd.
Het moet een grote verandering voor je zijn geweest toen je naar Amsterdam verhuisde. Hoe vond je het om daar in een Joods studentenhuis te wonen?
Het wonen in een Joods studentenhuis in de Pijp was een geweldige ervaring! Ik was bang dat ik me strikt aan de regels moest houden die ik van jongs af aan niet had toegepast, maar dat was niet het geval. Er was een aanpassingsperiode waarin ik leerde over de koosjere kant van de keuken en bepaalde schoonmaakpraktijken, maar dat vond ik vooral erg interessant. Ook was er wederzijds respect in het huis, ongeacht je niveau van “joods-zijn”. We hadden een grote ruimte voor zeven mensen en een ander Joods studentenhuis als buren, dus we waren met eigenlijk met zestien mensen in totaal. Mijn favoriete herinnering was het hebben van een sneeuwballengevecht/’verover de vlag’-spel in 2014 waar de twee huizen tegen elkaar speelden om hun vlag te beschermen. Het belangrijkste is dat het studentenhuis ook de plek was waar ik mijn vriendin van 9 jaar heb ontmoet. Er waren allerlei evenementen in Amsterdam, zoals elke week etentjes en vieringen van Joodse feestdagen in de gemeenschap. Ik ging naar Chabad op de Campus omdat ik daar via een van mijn huisgenoten over had gehoord – het was toen net opgericht – en ik werd verleid door het vooruitzicht van een gratis maaltijd op vrijdag. De maaltijd was heerlijk! Ik herinner me dat het in het begin erg druk was en dat er veel gezongen werd. Sommige weken kwamen er zelfs tien mensen uit mijn studentenhuis langs. Ik voelde me eenzaam als Jood in de buurt van Breda, maar toen ik naar De Pijp verhuisde werd ik omringd door Joodse studenten en voelde het echt als thuis.
Had je in jouw jeugd en studentenperiode de tijd om te reizen?
Doordat mijn vriendin fotografe is, met opdrachten in verschillende landen (van Zuidoost-Azië tot Oost-Europa), hebben we de mogelijkheid gehad om over de hele wereld te reizen. Eén van haar opdrachten was het fotograferen van kinderen en hun dromen in samenwerking met de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties (UNHCR) en ‘Humans of Amsterdam‘. Daarnaast ben ik half-Amerikaans via mijn moeder waardoor ik ook een paar maanden in de Verenigde Staten heb gewoond op mijn negentiende. Een hoogtepunt uit die periode waren de Joodse Deli’s. Naast die periode op mijn negentiende heb ik vaak naar de Verenigde Staten gereisd om familieleden te bezoeken.
Hoe vind je het om bij de Gemeente Amsterdam te werken?
Mensen schijnen het vooroordeel te hebben dat mensen die bij de overheid werken saai of lui (kunnen) zijn, maar ik ben van mening dat we best hard werken! Mijn werk bij de gemeente is erg veelzijdig: momenteel werk ik aan een project op het gebied van kunst en cultuur, een Nationaal Slavernijmuseum dat binnenkort in Amsterdam wordt geopend en een audiovisuele studio voor de gemeente. In het verleden hebben we gewerkt aan het organiseren van gemeenschapsgesprekken over kwetsbare groepen zoals daklozen die vatbaarder zijn voor drugsgebruik en hoe we hen kunnen helpen en integreren in de gemeenschap. Ik ben ook een gids voor de Joodse wijk in Amsterdam en geef rondleidingen over dit gebied aan voornamelijk schoolkinderen.
Wil je meer weten over leden van de Chabad on Campus-gemeenschap? Bekijk dan onze andere Spotlights!
