Community betekent mensen en verhalen. De dynamiek van diversiteit is een essentieel onderdeel. In de wekelijkse spotlight van Chabad on Campus belichten we elke week een ander persoon met een eigen verhaal en achtergrond.
Ik ben geboren in de VS, maar heb niet echt herinneringen aan mijn tijd daar. Mijn familie en ik zijn naar Nederland verhuisd toen ik een jaar of zes was. Mijn moeder is Nederlands en mijn vader Israëlisch, de beslissing om naar Nederland te verhuizen en niet naar Israël was gebaseerd op baankansen voor mijn ouders. Ik ben opgegroeid in het gebied waar mijn moeder is geboren, de Bollenstreek, bekend van de Nederlandse tulpenvelden.
Ik beschouw Israël echter ook als mijn thuisland, aangezien ik daar ook familie heb.
Ik kies nooit één ‘thuisland’. Doordat ik dicht bij mijn Nederlandse familie opgroeide en mijn Israëlische familie minstens twee keer per jaar bezocht, beschouw ik mezelf als 50/50 Nederlands en Israëlisch.
Ik herinner me uit mijn jeugd dat het stil en vredig was, opgroeien buiten de stad was leuk. Vroeger speelden we veel buiten. Onze Israëlische identiteit was altijd thuis aanwezig, ook al woonden we in Nederland. Waar mijn vrienden het gebruikelijke broodje met kaas naar school meenamen, pakte mijn vader onze lunches in met pitabroodje en hummus. Zelfs mijn jeugdherinneringen zijn verbonden met beide landen.
Als gezin deden wij meer met het religieuze aspect van het jodendom dan met het religieuze. We eten samen op vrijdagavond, we vieren elke religieuze feestdag, we hebben een mezuza hangen en we eten koosjer in ons huis.
Omdat we opgroeiden in een niet-joodse omgeving (ik ben ervan overtuigd dat we de enige joden in Lisse waren) stond het behoud van onze identiteit centraal.
We aten koosjer, niet vanwege het geloof in een G’d, maar omdat we joods zijn, dat is onze identiteit en we zullen niet veranderen wie we zijn, alleen omdat we niet in een joodse omgeving zijn.
Als we bijvoorbeeld tijdens Pesach in Nederland blijven om het te vieren, is het huis schoon van Chametz, eten we Matzot en doen we alles ‘op de juiste manier’. Maar als we Pesach in Israël vierden, slopen we vroeger weleens het huis van mijn oma in Ma’alot uit om een pitabroodje in het Arabische dorp Tarshicha te eten, simpelweg omdat we het gevoel hadden dat we op een plek waar we omringd zijn door joden gewoon niets bijzonders hoeven te doen om ons joods te voelen. In Nederland is dat anders, we willen ons onderscheiden van de reguliere niet-religieuze Nederlanders om ons toch verbonden te voelen met onze roots en identiteit.
Ons Marokkaans-joodse erfgoed vormt ook onze rituelen en identiteit. Mijn grootouders zijn geboren in Marokko en de tradities die ze ons hebben geleerd, vormen onze manier van leven. We doen elk jaar een mimuna na Pesach en toen mijn neef trouwde, hadden we een Henna-ceremonie. Ik vind het geweldig dat onze familie mij heeft geleerd over al deze verschillende aspecten van mijn identiteit.
Ik herinner me, vooral tijdens mijn tijd op de middelbare school, dat er geen antisemitisme was, maar mensen waren in de war over het jodendom. Hoe kon ik al deze rare rituelen doen en dan zeggen dat ik niet in G’d geloof? En waarom moet ik altijd zo moeilijk doen, door geen varkensvlees te willen eten als we een klassenbarbecues hebben? Wat maakt het nog uit? Destijds was ik altijd een beetje van streek, maar ik had het vertrouwen of de middelen niet om uit te drukken hoe ik mij voelde. Meestal ging ik naar Haboniem om contact te maken met mijn joodse vrienden en werd ik leraar Talmud Tora bij de LJG in Amsterdam. Op die plekken uitte ik mijn jodendom, als ik naar de middelbare school ging was ik gewoon Tamar het joodse meisje, maar ik probeerde mensen niet uit te leggen of te vertellen wat dat precies inhield.
Dit begon enigszins te veranderen in mijn laatste jaar van de middelbare school. Ik deed mijn profielwerkstuk over de Joodse identiteit in Nederland en mijn mentor was dit project zei dat ik moest vermelden ‘dat ik het Israël-Palestina conflict niet zal bespreken’. Ik herinner me dat ik verbaasd was… Natuurlijk, waarom zou ik daar over praten? Ik heb het over de joodse identiteit in Nederland, dus waarom zou dat ter sprake komen? Ik begon te begrijpen dat mensen serieus niet begrepen wat er gaande is en wat het jodendom is. Ik wist dat ik iets wilde doen, maar ik wist nog niet hoe, waar en met welke tools.
Dit jaar besloot ik ook om een tussenjaar te nemen in Israël, waar ik deelnam aan een programma van 10 maanden waarin ik leerde over het jodendom en Israël. Ik deed daar vrijwilligerswerk met allerlei verschillende mensen en leerde het land kennen. Ik heb intensieve reizen gemaakt naar Judea/Sameria en Oost-Jeruzalem, waar ik ook verschillende perspectieven over het conflict heb leren kennen. Bovendien heb ik door gewoon in Israël te wonen en ervaringen van mijn vrienden die hun hele leven in Israël hebben gewoond te horen , mij veel meer inzicht en hulpmiddelen heeft gegeven dan voorheen. Toen ik na 4 jaar in Israël terugkwam naar Nederland, begon ik mijn activisme in Nederland.
Ik ben in eerste instantie bij CIJO begonnen omdat ik een zicht wilde op gemeenschap in Nederland en contact wilde maken na vier jaar in Israël te wonen. Na een tijdje voorzitter te zijn geweest, realiseerde ik me dat er nog grotere uitdagingen zijn voor joodse studenten dan ik me realiseerde tijdens mijn tijd in een Israëlisch-Joodse bubbel.
Mijn doel is om de joodse gemeenschap en studenten met elkaar te verbinden. Toen ik evenementen wilde organiseren, realiseerde ik me hoe verdeeld de gemeenschap is, niet per se qua mening, maar iedereen heeft gewoon zijn plek en samenwerking tussen de verschillende organisaties gebeurt bijna nooit.
Elke organisatie en elke joodse student heeft echter vergelijkbare ervaringen en het hebben van deze communicatie kan echt helpen om deze kloof te overbruggen, door joodse studenten als collectief te helpen in plaats van dat individuele organisaties hetzelfde doen. Het is altijd goed om naar één organisatie te gaan, maar als we het hebben over uitdagingen zoals het bestrijden van antisemitisme op campussen, denk ik dat het goed is voor deze organisaties om een verenigd front te vormen om elkaar te helpen en er voor elkaar te zijn.
Ik denk dat CIJO belangrijk is voor Nederland omdat het niet per se een joodse organisatie is en politiek gezien met geen enkele partij verbonden is. Het is de organisatie die allerlei mensen bij elkaar kan brengen om te zorgen voor een betere, veiligere toekomst voor joodse studenten in Nederland.
Dat is wat ik wil: een veilige ruimte creëren waar allerlei meningen en ideeën gediscussieerd kunnen worden en mensen bij elkaar brengen.
Het tussenjaar gaf me veel vertrouwen en inzicht in mijn kunnen. Tijdens mijn tijd op de middelbare school was ik niet erg gemotiveerd en kreeg ik nooit constructieve feedback van mijn leraren. Zelfs toen ik zei dat ik een tussenjaar wilde doen, dachten de leraren eigenlijk dat ik mijn toekomst aan het vergooien was en probeerden ze ervoor te zorgen dat ik al zou kiezen welke studie ik wilde doen voordat ik terugkwam van mijn tussenjaar.
Tijdens mijn tussenjaar heb ik verschillende dingen mogen doen en nieuwe vaardigheden geleerd. Ik bleef deze vaardigheden gebruiken tijdens mijn tijd in de IDF. Na slechts een jaar in mijn functie te zijn geweest, kondigden mijn officieren aan dat ik genomineerd was voor een ‘excellentiegraad’ van de president van Israël en dat ik naar een interview moest. Ik was zo in shock en vereerd om zelfs maar genomineerd te zijn voor zoiets, ik was ook nooit ‘de beste van de klas’. Ik heb niet gewonnen, maar er worden elk jaar maar 20 mensen uit het hele leger geselecteerd, dus de nominatie was genoeg voor mij.
Uiteindelijk heb ik mijn excellentiegraad ontvangen van het hoofd Human Resources, de eenheid waar ik mijn opleiding heb gevolgd (ik was een maatschappelijk werker voor gewonde soldaten), die nog steeds met trots in mijn kamer hangt en een van de grootste onderscheidingen is die ik ooit heb ontvangen. Het deed me beseffen dat ik altijd op mijn eigen oordeel moet vertrouwen en moet doen wat ik denk dat goed is, zelfs als mensen me raar aankijken. Het deed me beseffen dat dingen mogelijk zijn, zelfs als ik dacht dat ze onmogelijk waren.
Ik studeer Politiek, Psychologie, Recht en Economie (PPLE) aan de UvA met als afstudeerrichting Politicologie. Ik heb besloten dit programma te kiezen nadat ik direct na de middelbare school 4 jaar in Israël heb gewoond. Mijn tijd daar deed me beseffen dat er zoveel gaande is in de wereld dat ik niet kan bevatten. Waarom reageren mensen zoals ze doen? Waarom reageren regeringen dan zo? Hoe komt het dat de wet burgers niet altijd beschermt en waarom is het zo moeilijk om deze wetten te veranderen? Toen ik dit programma zag, leek het me zo logisch om deze onderwerpen samen te bestuderen. Ik zit nu in mijn tweede jaar en ik heb al het gevoel dat de concepten en theorieën die ik leer, ik vrijwel onmiddellijk kan toepassen op elke huidige situatie.
Ik heb besloten om politiek te gaan studeren omdat dat naar mijn mening het veld is waar deze 4 concepten het meest samenkomen. Het heeft niet alleen mijn mening gevormd over wat ik geloof, maar het heeft me ook doen beseffen dat mijn persoonlijke mening er niet altijd toe doet. Bij politiek gaat het erom hoe je met elkaar samenwerkt, hoe zorg je ervoor dat er geen spanningen zijn, geen polarisatie? De meeste van deze problemen zijn ‘wicked’, er is niet één eenduidig antwoord. Maar door te proberen de punten met elkaar te verbinden en alle ideeën die door dit probleem worden omgeven in kaart te brengen, kan ik de wereld beter begrijpen en uiteindelijk mensen beter begrijpen.
Ik hoop op een dag deze instrumenten te blijven gebruiken, in de journalistiek, als overheidsadviseur of in een andere functie waarin ik de wereld in vraag kan stellen en mensen kan helpen samen te komen. Ik heb mijn toekomst nog niet in steen gebeiteld of een heel specifieke visie. Ik vertrouw erop dat de wegen die ik kies en blijf kiezen, uiteindelijk zullen leiden tot mijn droombaan/carrière.
Ik heb Chabad On Campus recentelijk leren kennen. Ik denk dat het vooral voor joodse studenten die geen familie in Nederland hebben een geweldige plek is om tijdens sjabbat en andere feestdagen in contact te komen met andere joden. Ik denk dat het een belangrijke rol speelt in de Nederlands-joodse gemeenschap om met elkaar in contact te komen en ook een leemte opvult die we zien bij de young professionals.
Meestal hebben jongere studenten hun eigen bubbels en gezinnen hun eigen bubbels, young professionals hebben de neiging om er precies tussenin te vallen.
Chabad On Campus is er ook voor hen om een bubbel te hebben en dat vind ik heel mooi. Ik hoop in de toekomst samen met Chabad on Campus en andere organisaties te blijven werken aan de joodse continuïteit in Nederland.
