Zoey Skolnick (21) is van oorsprong Amerikaanse, maar is geboren in Hong Kong. Ze groeide echter internationaal op en verhuisde van Japan naar het Verenigd Koninkrijk naar Singapore en de Verenigde Staten. Ze rondde de middelbare school af in Singapore, verhuisde naar Nederland en studeert volgt de Bachelor Mediacommunicatie aan de Universiteit van Amsterdam.
Je groeide op over de hele wereld, vertel me over enkele memorabele ervaringen die je in je jeugd hebt gehad?
Mijn jeugd was een warboel van kinderen, verhuizen en nieuwe steden – het was een zeer interessante manier om op te groeien en ik heb heel wat gedenkwaardige ervaringen opgedaan in die periode. Toen ik één jaar oud was verhuisde mijn familie naar Japan, waar we acht jaar lang woonden. De culturele aspecten van die periode in Japan waren verbazingwekkend en hoewel ik jong was, herinner ik me duidelijk dat we elk jaar uitkeken naar het Kersenbloesemseizoen om de bloemen te zien bloeien! Op school vierden we het Maanfestival en leerden we over Japanse volksverhalen zoals Otsukimi, het konijn op de maan dat midden in de herfst tevoorschijn kwam. We verzamelden allemaal rond een telescoop en probeerden het konijn te zien en we aten mochi – een kauwbaar dessert van kleefrijst waar ik dol op ben.
Je hebt het grootste deel van je leven op een internationale school gezeten, hoe was deze ervaring?
In mijn leven heb ik op veel internationale scholen gezeten en daar ben ik dankbaar voor, aangezien we dingen hadden als de ‘cultuurdag’. Op mijn school hield dat in dat elke leerling zijn eigen culturele snack/gerecht meebracht om met de klas te delen. Ouders kwamen dan de gerechten klaarzetten en Braziliaans Pão de Queijo (gepoft kaasbrood) was altijd mijn favoriet. Soms als ik aan het winkelen ben op de Albert Cuypmarkt kan ik het vinden, wat geweldig is! Het was ook deels een van de redenen waarom ik besloot om naar Amsterdam te verhuizen: omdat de internationale gemeenschap hier keukens van over de hele wereld omvat. Dit doet me denken aan hoe ik ben opgegroeid: omringd door allerlei culturen.
Hoe kwam je in je jeugd in contact met het Jodendom? Was het moeilijk toen je veel verhuisde?
Na Japan verhuisden we naar Londen en ik herinner me dat mijn familie daar heel betrokken was bij de Joodse gemeenschap, we gingen naar de zondagsschool, hadden vrijdagavonddiners en vierden belangrijke feestdagen. We woonden ook in een zeer Joodse buurt, dus ik werd blootgesteld aan aspecten van de Joodse cultuur die nieuw voor me waren. Hoewel dit van korte duur was, want kort daarna verhuisden we van Londen naar Singapore en dat was de periode dat ik het meest leerde over de Joodse cultuur, heb ik veel herinneringen aan onze tijd in Japan. Zo herinner ik me fragmenten zoals het lid worden van de Joods-Amerikaanse gemeenschap en het beginnen met pre-Bat Mitzvah begeleiding, het leren over de 10 geboden en andere regels van het jodendom.
Kort daarna verhuisden we naar Greenwich (Connecticut) in de Verenigde Staten omdat mijn ouders uit elkaar gingen en dit was de eerste keer dat ik in Amerika woonde. Ook daar raakte ik weer verbonden met de Joodse gemeenschap. Ik ging naar een Joodse school en leerde voor korte tijd Hebreeuws, ik ging naar mijn allereerste Bar Mitzvah en het was geweldig! Voor mij als twaalfjarige leek het een gigantisch feest, en ik was zo blij dat ik Joods was zodat ik op een dag dit gigantische feest kon meemaken. Ik was een beetje jaloers en wachtte op de dag dat ik de mijne ook kon hebben! Hierna verhuisden we terug naar Singapore, waar ik helaas mijn Bat Mitzvah niet heb gehad door familieomstandigheden, maar ik vond het niet erg omdat ik het nog steeds leuk vond om over het proces te leren.
Jouw relatie met religie lijkt nogal verstrooid en bijna turbulent, hoe zou je deze relatie zelf omschrijven?
Ik geloof dat religie in mijn leven wat inconsistent was en de relatie onderging vrij lastige perioden. Zo waren er perioden waarin ik me verbonden voelde met de gemeenschap en andere perioden waarin dat niet zo was en dat was behoorlijk verwarrend. Toen ik vijftien was, voelde ik me bijvoorbeeld om allerlei redenen een beetje vervreemd van het geloof. Een van die redenen was dat mijn vader al mijn broers en zussen, behalve mij, naar een Joodse school in Singapore stuurde. Dit was omdat ze geen school voor mijn leeftijd hadden. Hoewel mijn ouders dat verschil niet met opzet maakten en we feestdagen vierden, voelde ik me een beetje buitengesloten omdat mijn broers en zussen samen op die school zaten en over de Joodse cultuur en ook Hebreeuws leerden, maar ik niet. Het maakte het moeilijk voor mij om mijn religieuze identiteit te begrijpen en ik voelde een soort ontvreemding op de middelbare school waar ik niet deelnam aan veel Joodse evenementen.
In Amsterdam ben ik echter het meest betrokken geraakt bij de Joodse gemeenschap en zeker twintig procent daarvan had te maken met hoe lekker de challah en hummus waren bij de evenementen van Chabad on Campus. Tijdens mijn eerste week in Amsterdam stuurde mijn vader me een link naar een Shabbat Diner bij Chabad. Ik ging en ik voelde me een beetje verlegen en niet op mijn plaats omdat ik de mensen in de gemeenschap niet kende. Tijdens Pesach vroeg een vriend uit Singapore of ik mee wilde gaan naar een Chabad Pesachviering en we ontmoetten een aantal geweldige mensen en lachten de hele tijd omdat we hilarische studenten aan onze tafel hadden. Ik herinner me dat ik er echt van genoot en dat ik eindelijk inzag dat deel uitmaken van een religieuze gemeenschap iets vrolijks en leuks kan zijn als je omringd bent door vrienden.
Zoals bij de meeste mensen bracht COVID grote veranderingen met zich mee, hoe beïnvloedde COVID jouw levenstraject?
Vlak voor maart 2020 begon ik me echt verbonden te voelen met de gemeenschap omdat ik vrienden maakte. Veel van hen waren internationaal, wat geweldig was omdat ik hen op een “ander niveau” begreep. Toen sloeg COVID toe en verhuisde ik naar Singapore voor wat ik dacht dat vier maanden zouden zijn, maar uiteindelijk bleef ik anderhalf jaar. Het was een vreemde tijd voor iedereen en ik besloot om een dagboek bij te houden. Ik herinner me dat ik schreef dat ik dichter bij mijn Joodse identiteit wilde komen en die beter wilde begrijpen door naar meer evenementen te gaan. Uiteindelijk, aan het einde van de pandemie, toen ik eindelijk terugkwam naar Amsterdam, ging ik naar het Chabad on Campus Kick-Off Event en ontmoette allerlei nieuwe mensen, zoals mijn goede vriendin Shevy. Dit was speciaal doordat al onze gemeenschappelijke vrienden zeiden dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Uiteindelijk werden we, zoals door hen verwacht, hele goede vriendinnen.
Hoe vaker ik naar evenementen ging, hoe meer geweldige mensen ik ontmoette en ik realiseerde me dat ik het fijn vond om deze gemeenschap te hebben. Iets wat veel kinderen uit ‘derde culturen’ begrijpen is het gevoel nergens bij te horen en veel te verhuizen. Hoewel ik Amerikaans staatsburger ben, heb ik niet het gevoel dat ik echt bij Amerikanen hoor en krijg ik een enorme cultuurschok als ik er op bezoek ga. Dus wetende dat ik deze internationale en Joodse gemeenschap (in Amsterdam) heb van mensen zoals ik, geeft me het gevoel dat er misschien niet één plek is waar ik thuishoor, maar dat ik overal waar ik kom een gemeenschap heb. Voor iemand als ik is dat heel belangrijk, want ik heb nooit een “groep” gehad en het is geweldig om te weten dat ik er nu een heb, want ik voel me altijd welkom, wat er ook gebeurt.
Wil je meer weten over de leden van de Chabad op Campus gemeenschap? Lees dan onze andere Spotlights!
