Max Groenteman (28) komt oorspronkelijk uit de omgeving van Rotterdam, woont inmiddels al tien jaar in Amsterdam en is al bijna net zo lang een regelmatige bezoeker van Chabad on Campus. Aan de Hogeschool van Amsterdam studeerde Max International Sports Management en Business, waarvoor hij enkele stages in het buitenland heeft gelopen (Zuid-Afrika, Bali en Israël). Tegenwoordig werkt hij als team lead van het customer onboarding team voor de Benelux bij Virtuagym.
Je bent al bijna tien jaar lang onderdeel van Yanki’s Chabad on Campus-gemeenschap, maar welke rol speelde de Joodse gemeenschap voor jou voordat je naar Amsterdam verhuisde?
Al vanaf hele jonge leeftijd, twee/drie jaar oud, ging ik naar Joodse les bij het NIK in Rotterdam. Bij die gemeenschap, onder leiding van rabbijn Yehuda Vorst, ben ik ook bar mitswa geworden. Doordat we om het weekend bij mijn vader in Amsterdam waren gingen wij destijds om de zondag naar Joodse les in Rotterdam.
Maar zoals bij de meeste Joodse jongens ben ik na mijn bar mitswa veel minder naar de gemeenschap gegaan maar als familie gingen we wel nog naar de grote feestdagen zoals Jom Kippoer en Rosj Hasjana. Mijn familie is vooral cultureel ingesteld en de feestdagen vierden we dan ook voornamelijk thuis.
Toen je begon met studeren heb je er wel weer voor gekozen om je bezig te houden met het jodendom, hoe kwam je tot die beslissing?
Na mijn eerste studiejaar in Amsterdam, waarin ik mij heel weinig bezig hield met het jodendom, merkte ik toch wel dat ik het begon te missen. Vooral met de feestdagen ben ik toen langzamerhand weer meer betrokken geraakt en langs allerlei organisaties gegaan, zoals IJAR en de sjoel in Amstelveen.
Op de een of andere manier kwam ik in contact met een Joodse jongen uit Den Haag en hij nam mij voor het eerst mee naar Yanki. Volgens mij was dat ook een van de eerste keren dat Yanki iets organiseerde. De manier waarop Yanki zijn evenementen organiseerde (en nog steeds organiseert) was een van de redenen om vaker langs te komen en deze evenementen zijn dan ook een groot onderdeel geweest van mijn Joodse leven in Amsterdam.
De mate van religiositeit, bijvoorbeeld, vind ik altijd erg prettig bij Yanki: wel een beetje formeel, maar het is niet dat er hoge verwachtingen van je zijn. Daarnaast was het dat stukje Joodse leven dat ik toch wel miste, zoals de gezelligheid en het houden van sjabbes op de vrijdagavonden. Maar ook, natuurlijk, de kans op het vinden van een Joodse vrouw. Daarnaast heb ik ook een van mijn huidige beste vrienden bij Yanki ontmoet!
Het is daarnaast erg prettig dat Chabad on Campus tegenwoordig ook is gericht op Young Professionals, naast alleen studenten. Hierdoor heb ik weer de aansluiting gevonden bij de bezoekers en vind ik het nog steeds erg gezellig om regelmatig langs te komen.
Je hebt veel stages gelopen in het buitenland, welke ervaringen zal je nooit meer vergeten?
Iets dat ik echt nooit meer zal vergeten was dat Yanki voorafgaand aan mijn stage naar Zuid-Afrika een speciale sjabbes organiseerde met een Zuid-Afrikaans thema. Dat was echt heel leuk en vond plaats nog voordat Rochel, Yanki’s eerste dochter, was geboren. Ik kan me herinneren dat er werd gezegd dat ze al zou kunnen lopen wanneer ik terugkwam van stage.
Vervolgens heb ik ook stage gelopen in Israël, onder andere bij een programma van Masa genaamd ‘Tikkun Olam’. Via hen kwam ik terecht bij Mifalot. Bij hen heb ik onder andere meegewerkt aan een project waarbij een Israëlisch (uit Holon) en een Palestijns (uit Hebron) voetbalelftal los van elkaar trainden, maar eens in de zoveel tijd elkaar ontmoetten om tegen elkaar te voetballen.
Daarnaast werkte ik mee aan een ander programma gerelateerd aan voetbal: Homeless World Cup. In allerlei landen over de hele wereld hebben ze een daklozenvoetbalteam en toevallig ook bij mijn stagebedrijf destijds. Dat jaar was het wereldkampioenschap voetbal voor daklozen in Amsterdam en ik was toen betrokken bij het Israëlische team als teammanager en fundraiser.
Je bent ook veganist geworden, hoe ben je tot die keuze gekomen en valt dat makkelijk te combineren met de feestdagen bijvoorbeeld?
Dat is eigenlijk begonnen tijdens mijn stage in Israël. Ik had daar een vriend die kanker had overleefd en die was niet per sé veganist, maar hij at niets meer met een zenuwstelsel. Later datete ik een meisje dat zelf enkel veganistisch at. Via hen is eigenlijk het zaadje geplant voor mijn keuze om geen dierlijke producten meer te eten.
Ik herinner me nog een moment in een veganistisch restaurant in Tel Aviv waar ik in gesprek raakte met een man die (veganistische) burgers bakte. Toen hij zei dat hij die levensstijl had gekozen vanwege de manier waarop de dierenindustrie met dieren omgaat dacht ik eigenlijk direct al bij mezelf dat ik daar ook iets mee moest gaan doen. Tot dat moment was ik er nog niet zo zeer mee bezig geweest en dacht ik altijd dat veganisten alleen maar gras aten.
“Tot dat moment was ik er nog niet zo zeer mee bezig geweest en dacht ik altijd dat veganisten alleen maar gras aten.”
Toen ik terug kwam in Nederland ben ik meer onderzoek gaan doen en uiteindelijk stapsgewijs de consumptie van dierlijke producten afgebouwd. Mijn familie vond het in het begin best extreem, maar uiteindelijk waren ze enorm behulpzaam en begripvol. Mijn oma maakt altijd heerlijk veganistisch eten voor mij als ik langskom. Maar doordat mijn moeder lactose- en glutenvrij eet, wordt mijn oma wel altijd helemaal gek van ons. Als we dan weer plagend vragen of het wel glutenvrij of veganistisch is, antwoordt ze met “als je het nog één keer vraagt stop ik vlees in je eten!”.
Ook Esty is superlief en als ze weet dat ik naar Chabad on Campus kom maakt ze altijd veganistische challe of sushi salade. De voorgerechtjes zijn voor de helft ook altijd wel veganistisch, dus er is altijd meer dan genoeg heerlijk eten bij Yanki en Esty thuis voor veganisten!
Wil je meer weten over de leden van de Chabad on Campus-community? Lees dan onze andere spotlights!
