Een paar dagen geleden was mijn huisgenoot aan het scrollen door haar Netflix, op zoek naar een film om te kijken, toen ze plotseling lachte en zei: ‘You Are So Not Invited to My Bat Mitzvah’. Ik werd nieuwsgierig, waar had ze het over? Ze liet me de trailer van deze film zien, met Adam Sandler en zijn dochters in de hoofdrol. Normaal gesproken ben ik geen fan van tienerfilms en ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een komische tiener coming-of-age film heb gekeken. Maar omwille van deze ongelooflijke titel en Adam Sandler, moest ik een uitzondering maken.
Eerst wilde ik weten hoe deze film tot stand kwam en ontdekte dat het een verfilming was van de gelijknamige young adult-roman uit 2005 van Fiona Rosenbloom. En hoewel ik nepotisme in Hollywood als een lastig onderwerp beschouw, wekte het feit dat Sandler’s twee dochters en zijn vrouw ook in deze film spelen, nieuwsgierigheid bij me op om dit familiegebeuren te bekijken. Nu, na het kijken van ‘You Are So Not Invited to My Bat Mitzvah‘, is mijn mening over tienerfilms niet veranderd. Ik ben nog steeds geen fan van dit soort voorspelbare, bitterzoete verhalen. Maar ik kon wel genieten van de herkenbare Joodse aspecten in deze film.
Er is een duidelijk verschil tussen hoe Joden worden afgebeeld in de media in de VS in vergelijking met Europa. In de VS is er een breder scala aan verhalen die op een casual manier Joodse elementen tonen, zonder dat het hele verhaal hierover gaat. Nu heeft een film met het woord ‘Bat Mitsvah’ in de titel duidelijk een Joodse connotatie, maar deze film zou net zo goed over een Quinceañera of zelfs een verjaardagsfeest kunnen gaan, zonder dat dit de essentie van het verhaal verandert.
Tot mijn verbazing hebben veel mensen die niet eens weten wat een Bat Mitzvah is (maar wél van dit soort coming-of-age tienerfilms houden) deze film bekeken. Wereldwijd werd gegoogled wat een Bat Mitzvah precies is en mensen zochten zelfs meer informatie op over de Joodse religie/cultuur. Hoewel ik ervan uitga dat de meeste mensen enigszins iets weten over het Jodendom, weten velen – ja, zelfs in de westerse samenleving – er vrij weinig over.
Ik vind altijd dat we transparant moeten zijn als we willen strijden tegen vooroordelen. Hoe meer je werkelijk over een bepaalde cultuur te weten komt, hoe beter je deze begrijpt. Als mensen zijn we van nature bang voor hetgeen dat we niet kennen, wat niet vertrouwd aanvoelt. Hierdoor is het makkelijker om te stereotyperen als we niet genoeg over een bepaalde cultuur weten.
Daarom geloof ik dat films zoals deze een ongelooflijk hulpmiddel zijn om op een informele en vermakelijke manier delen van het Jodendom uit te leggen. De film is te zien op een mainstream platform, met een bekende acteur, in een populair genre. Ik hou van de eenvoud waarmee iets dat zo fundamenteel Joods is, op een neutrale manier wordt afgebeeld. Want ik ga ervan uit dat wanneer we aan Joodse verhalen denken, de meesten van ons ervan uitgaan dat het iets te maken zal hebben met antisemitisme of de Holocaust. Dit zijn uiteraard belangrijke onderwerpen die ook moeten worden besproken. Maar het is verfrissend om een verhaal, dat gewoon zo herkenbaar Joods is.
Op de universiteit ontmoette ik iemand uit Hongkong die bijna niets wist over het Jodendom. Hij vroeg me ooit eens: “Hebben de Joden het feest van Hanukkah uitgevonden omdat ze jaloers waren op Kerstmis?” In mijn eerste jaar maakte ik ook een vriendin – uit Kroatië – die me vertelde dat ik de eerste Joodse persoon was die ze ooit had ontmoet. Het was niet de eerste keer dat iemand dit tegen me zei, en het zou zeker niet de laatste keer zijn.
Mijn hoop voor de toekomst is dat we meer Joodse vertegenwoordiging zullen zien in verhalen zoals deze – niet alleen in de VS, maar over de hele wereld. Met media kunnen we op een gemakkelijke manier onze cultuur laten zien aan mensen die misschien niet zo veel van het Jodendom afweten. Er zijn uiteindelijk twee dingen die ons allemaal met elkaar verbinden: verhalen en het menszijn.
